Daklirik
jam sing ana lengenku. Lima menit
maneh, pikirku.
“Hai, San…”
Aku lagi wae arep njipuk hp saka
tasku, nalikane suara saka wong sing nganggo kaca mata iku nyedaki aku.
“Wis suwe nunggune?” pitakone karo
nyeglokne awake ing sofa sisih tengenku. “Mmm…aku gak telat kan? Sepurane,
banku bocor,” sambunge maneh sadurunge aku sempat nyauri pitakone.
“Tibae kowe sik kaya mbiyen ya?
Imut. Takpikir photo profile facebookmu iku foto jaman SMAmu.”
Duh
Gusti Allah, kenapa dheweke wis ngoceh kaya mengkono. Pangucape kaya sepur sing
ora isa dakpenggal. Sakpengeling-elingku, dheweke mbiyen meneng. Ora pernah
nyapa aku, apa maneh ngomong dhawa. Mbiyen uga dheweke…
“Hei, kok kowe meneng wae to? kowe
sariawan?” Dheweke nyawang aku karo ngguyu, ngetokne untune sing ora pati rata
nanging patut.
“Mmm…piye aku arep omong, pacak teko
sampeyan ngoceh terus,” waduh, aku dhewe uga ora percaya kenapa sing metu saka
lambeku tembu kaya mengkono. Aku mesem nutupi grogi.
“Haha…iya
ya? Kok aku langsung nyerocos wae ya?”
“Hmm…
kowe wis malih…”
“Maksudmu…aku kethok tua ngono ta?”
Jagonganku
karo dheweke mandeg nalikane pelayan kafe nyedak.
“Kaya dheweke wae, Mbak,” jarena nganggo
bahasa Indonesia, karo nduding kopi sing ana cangkir ngarepku. “Ya pancen aku
tuwek ya, sediluk maneh lak aku umur telung puluh tahun,” dheweke nyambung omongan
sakdurunge. Aku lan dheweke njur padha meneng.
“Aku nyuwun pangapura ya?!” pangucape maneh karo swara sing bedha.
“Nyuwun pangapura?”
“Ya, surat mbiyen iku…”
Pat belas tahun kepungkur, dhudu
wektu sing sedela. Nanging sajujure aku ora bakal isa ngelaleake kedaden iku.
Nalikane iku aku isih SMP, aku nampa surat cinta
kepisanku, surat cinta impenku sing
pasunyatane among isi tulisan sing ngelokne aku lan ancamen supaya aku ora
nyedhai dheweke.
Nyedhai?
Sak elingku, ora nate aku ngethek nyedhak-nyedhaki
bocah lanang. Apa maneh nganti nyedhak
lan nyapa bocah lanang sing gawe gemetering atiku? Among nyawang eseme saka
kadhohan wae rasane jantungku mlarat neng dengkul. Njur, tanpa daksangka, ana
layang sing isine ngiris atiku, saka dheweke!
“Sumpah iku dhudu aku, San. Aku
pance bodho wektu iku, ora omong sing
saktemene marang kowe. Aku iso ngerteni kok, menawa kowe ora mbalesi suratku
sing isine aku njaluk pangapura.”
Ya, aku isih tansah kelingan, patang
tahun sawise kedhadean iku, nalikane aku seneng-senenge ngrasakne amarga aku
lulus SMA lan repot nyiapake ubarampene
mlebu neng lingkungan kampus, aku nampa layang maneh. Saka wong sing padha,
dititipake adhiku. Layang paling dhawa sing nate daktampa. Patang halaman
folio, sing isine intine minta maaf, nyuwun pangapura.
Menawa, saumpama dheweke ngirim
layang iku, telung tahun sadurunge, bakal seje critane. Aku mesthi nampa karo
penggalih sing bedha. Mesthi dakbales karo kertas layang sing ambune wangi.
Utawa aku nulis sewengi dheg among supaya bisa nemoake ukara sing pas. Emane
dheweke ora katepaan wektu sing pas ngirim layang iku. Apa malah aku sing ora
pas nalika macane? Ah, aku ora ngerti.
Pirang-pirang tahun sakbanjure,
nalikane aku wis lungguh ing bangku kuliah. Aku lagi eling menawa jenenga
dheweke durung lunga saka atike. Dheweke
among ndhelik ing pojokane ati. Lan sing luwih nemen, nganti pirang-pirang
tahun, jeneng iku ora iso daktundung minggat saka atiku. Aku tansah mbandingake
saben pria sing nyedhaki aku karo
dheweke.
“Aku nggoleki kowe saklawase iki,
San. Nanging kowe kaya ilang diulu bumi. Aku ngarep-arep banget nalikane reuni SMP mbiyen kowe bakal teko.
Reuni sing takenteni awan bengi, among supayaa aku isa ketemu kowe. Nanging
nyatane, kowe ora teko. Kowe ngerti apa ora? Wektu iku aku kerja neng Batam,
lan aku sengaja mulih ngepasne reuni iku. Amung ben aku iso ketemu kowe!
Nyatane…kowe ora ana…”
Ya,
kedadean iku uga isih anget ing pangeling-elingku. Aku ya tansah mbunderi tanggalan karo spidol
biru, ngetung mundhur, dina reuni. Nanging njur kepiye maneh, wektu iku Gusti
Allah durung marengake aku ketemu dheweke. Aku malah ngamar neng rumah sakit,
diinfus pirang-pirang dina amarga demam berdarah.
“Lan
siji-sijine nomor hp sing aku entuk saka kancamu, jebule ora isa takhubungi…Aku
ya ora njaluk nomere kancamu iku…”
Aku
ngerti kenapa mengkono, Tari salah menehi nomorku sing lawas. Lan sing nemen
maneh, Tari ora njaluk nomere nalikane iku. “Lan kowe ngerti ora, San?”
Aku
ngudek kopiku sing ana cangkir, krasa yen dheweke nyawang aku.
“Aku
mumbul-mumbul kaya wong edan seminggu wingi. Nalikane aku mbukak internet lan ora
sengaja nemu blog sing tibae iku dhuwekmu. Aku ora percaya yen awake dhewe
jebule manggon sak kutha. Ora salah aku pindah saka Batam nyang Samarinda kene…
“Ya…”
aku ngangkat cangkirku lan nyecep isine sethitik.
“Ya?!”
dheweke nyawang aku, “Maksudmu…?”
“Ya…
aku uga ora ngira….”
“Aku
uga ora ngira yen kowe sing mungil ngene iki tibake wani cedhak karo
kewan-kewan. Ya ampun, Santi, adoh-adoh saka Madiun nyang Samarinda kowe among
ngurusi orangutan? Kowe ngerti apa ora?”
“Apa?”
“Kowe
ki jempolan!”
“Haha…biasa wae, Han…”
“Dadi kowe menehi sepura karo aku
apa ora, San?”
Aku ngunjal ambegan dhawa, njur
mesem.
“Yaah, pancen angel ngelaleake
kedadean sing nggawe larane atiku iku, Han. Rikala iku isih bocah-bocah banget
ta? Kelas 2 SMP, diancem lan dilok-lokne kaya mengkono. Aku dituduh nggolek
perhatian, aku dituduh cewek murahan lan sateruse. Lara banget atiku Han. Ning
aku maklum, iku lak mbiyen, padha-padha isih bocah kan? Lan…iku dhudu sampeyan
sing nulis…”
“Aku nyuwun pangapuramu sing akeh,
San...”
“Ora ana sing perlu dingapura, Han.”
“Dadi, kowe ngapura aku?”
“Aku wis ngomong ta, ara ana sing
perlu dingapura. Lalekno wae.”
“Maturnuwun ya San. Eh aku…””
“Sik, ya? Aku nampa telpon sik…”
Aku
medhot omongane nalikane hpku muni.
Aku mencet gambar telpon ijo, “Sik
ya mengko taktelphon maneh wae…” mung iku sing dakucapne, njur nglebokne hp
nyang njero tas.
“Maaf ya?”
“Ora
apa-apa. Yen penting telfon wae dhisik, San.”
“Ora
kok, aku isa telfon maneh mengko. Eh, tekan ngendhi mau?”
“Aku.”
Dheweke meneng sedela, nyeruput kopine. “Emm…maksudku eh takpikir iki wektu
sing pas aku lan kowe ketemu, San…”
Aku,
sapisan maneh, ngunjal ambegan dhawa.
“Aku
arep ngajak kowe nikah.”
“Apa?!!”
Aku rasane kaya diuncalne nyang pat belas taun kepungkur. Nalikane kakak kelas
SMPku nyapa aku karo mesem. Jantungku rasane mlorot nyang dengkul lan ceglok
nyang sikel njur bali maneh nyang dengkul, munggah mudun kaya yoyo.
Balung-balungku rasane kaya dipretheli. Sikilku gemeteran. Untung aku pas lungguh,
menawa iki mau aku posisi ngadheg mungkin aku wis ambruk ngisin-isine ana ing
ngarepe.
“Wektu
aku nemu facebookmu, sing kapisan takdelok yaiku statusmu. Plong rasaning atiku,
lega banget nalikane tulisane kowe durung nikah. Dadi aku emoh kelangan
kesempatan maneh, Aku ngerti, kowe mbiyen uga ndhuwe rasa sing padha karo aku.
Among aku sing ora satrio, ora wani jujur karo kowe. Nanging sajatine,
saklawase iki, ora eneng wong liya sing ngisi atiku kajaba kowe, San. Aku wegah
tumindak bodho maneh. Lan iku siji-sijine alasanku nemoni kowe wektu iki…”
Aku
rasane ora tentrem maneh ing panggonan lungguhku. Sapa sing percaya karo cinta pertama? Sing jarene wong-wong cinta monyet. Ana kalane ora
disangka-sangka wong ngalami tumprap
kedaden sing angel dimangerteni.
Mbiyen,
nalikane wong isih ngarani rasa iku cinta
monyet, aku tansah ngenteni dheweke liwat ngarep kelasku, nglirik karo mesem
sethitik. Amargane bocah-bocah padha nyuraki. Aku mboh piye kok isa mengkono
nanging isa ngrasakne yen dheweke uga nduwe rasa sing padha. Aku lan dheweke
amung kaping pindho ketemu. Iku ya ora sengaja ing kantin sekolah. Aku ora
bakal nglaleake nalikane dheweke nyeluk jenengku, “San,” rasane, wetengku kaya
diublek, lan sing maune luwe dadi wareg. Aku ora sidha jajan, tenagaku lan
napsu manganku dadi ilang. Sing ana mung gemeteran nganti aku ketenggengen
lungguh ing njero kelas.
Ananging,
ya mung iku dheweke nyapa aku. Sapa sing ora pernah dakjawab. Sakluwihe iku,
dheweke mung mesem saka kadhohan. Nganti dheweke lulus dhisik, mung tekan
semono critane. Ora ana sing luwih.
Aku
nate keprungu amangane kancaku mbiyen. Jarene ana kalane impen lan pengarep-arep
iku bakal kedhadean nalikane awake dhewe
wis ora mikirne maneh, wis ora ngotot. Lan saiki, Han sing gedhe dhuwur, irung
mancung, alis ketel lan sethitik jambang, lungguh ana ngarepku. Ora ngucap “Apa
gelem kowe dadi pacarku,” kaya pengarep-arepku mbiyen, nanging ngucapne sing
luweh saka sing dakkarepne.
“Kowe
gelem apa ora San, nikah karo aku?” Han mbaleni pitakone. Aku ngulu idu,
bebarengan karo rasa sing campur aduk ana ing jroning atiku. Wetengku kaya
diuleni. Kepiye ora? Tanpa ngimpi tanpa ngarep arep, aku ketemu wong sing
pirang-pirang tahun tak tresnani, ana ngarepku lan nglamar aku! Apa salah yen
aku bungah?
“San?”
Duh Gusti Allah, kawula lajeng
badhe kados pundhi?”
“Han…”
aku ngulu idu, njur ngunjal ambegan dhawa. “aku…matur nuwun, kanggo tresnane
sampeyan… Nanging aku nyuwun pangapura…aku ora isa nampa sampeyan…” Sakkuate
tenaga aku ngetokne tembung sing rasane cumanthol ana guluku.
“Dadi…”
“Sepurane
Han, minggu ngarep aku nikah…Maturnuwun ya sakabehe…Aku pamit dhisik…” aku wis
ora ngerti maneh, bener apa salah sing daklakoni iki. Bener apa salah
keputusanku iki. Aku metu saka kafe, nyegat taksi lan bali menyang kosanku.
Njur nglelepne raiku ana bantal.
Saumpamane
dheweke teka wingi-wingi, mungkin critane bakal liya. Saumpama dheweke tekane wingi-wingi,
aku ora bakal nampa priya liya. Saumpama…saumpama aku ora nyaguhi ketemuan sore
iki.
Nanging
kepiye maneh, kaya mengkene Gusti Alloh nggarisake. Aku ketemu dheweke nalikane
aku wis nduwe sesaguhan. Ora mungkin rasane aku sungkem marang bapak ibu nyuwun
kabeh dibatalake.
Bantalku
teles kena luhku. Aku tangi nalikane hpku muni. Dhudu saka Han, tapi sms saka
adhiku ngakon cepet-cepet mulih, penging cuti mepet-mepet hari H.
***
Udan eluh tumetesing wayah wengi
Krasa trenyuh rasane atiku iki
Iki tenan apa ya mung ana mimpi
Ra taksangka sliramu kok kersa bali
Mung tekamu kok yo ora wingi-wingi
Aku bungah ning kudu kepiye iki
Aku
nggeget lambe, kok ya ndilalah tukang son nyetel lagu iku. Lagu Didi Kempot sing
asring disetel sopir bis Surabaya-Madiun. Mbiyen aku mikir, duh trenyuh banget
ngrasakne lagu iku, njur saiki aku malah ngalami dhewe. Rasane atiku ora isa
dakbasakne.
“Mbak,
Mbak…sampeyan nangis ta?” swarane adhiku njumbulke aku.
“Eh,
ora kok…iki lho keculek pensil celak…” jawabku karo ngaca, nempelke saput ing
pipiku.
“Oalah
Mbak, takkiro kenapa…ayo ndang metu, besane wis teko…”
Aku
ngunjal ambegan dhawa. Duh Gusti Allah, kula namung nyuwun ingkang paling sae
saking Panjenengan.
Sidokepung
17512
kereeenn Mbak... :)
BalasHapusMakasih Mbak :)
HapusMasih banyak salah-salah tapi. :)
Eling jaman biyen, lagganan Jayabaya karo Panyebar Semangat.
BalasHapusNaliko SMP malah sewo buku novel boso Jowo karangan Any Asmara, Harjono HP, Supartobroto, dll.
Novel sing bagus judule "Kumandanging Katresnan"
Mantep nduk. Saloam hangat dari Surabaya
Sakniki tesih langganan nopo mboten? :)
HapusMaturnuwun nggih Pak De :)
Saya ngerti garis besarnya, tapi susah mau ngomong dan nulisnya hehe...
BalasHapus